میرجلالالدین کزّازی در ۲۸ دی ۱۳۲۷ در کرمانشاه و در خانوادهای اصالتاً اهل روستای کزاز در استان مرکزی به دنیا آمد که برای ساخت حوزه علمیه به کرمانشاه مهاجرت کرده بودند. جلالالدین کزازی از همان دورانِ کودکی به فرهنگ و ادبیات ایران علاقه زیادی نشان میداد.
توضیحات
او از سالهای نوجوانی، نوشتن و سرودن را آغاز کرد و در همان سالها با هفتهنامههای کرمانشاه همکاری داشته و آثار خود را در آنها به چاپ میرسانید. هماکنون نیز گه گاه شعر میسراید و نام هنریاش در شاعری زُروان است. گفتنی است، وی در سخن گفتن، هرگز واژههای عربی را به کار نمیگیرد.
از ترجمه های ایشان می توان به «انهاید» اثرِ ویرژیل؛ «ادیسه» اثر هومر؛ «ایلیاد» اثر هومر؛ «تلماک» اثر فنلون؛ «بهار خسرو (گشت و گذاری در تاریخ و فرهنگ ایران)»، اثر پیترو چیتاتی؛ «آتالا و رنه»، اثر شاتو بریان؛ «توانهای نهانی آدمی»، اثر کالین و ویلسن؛ «جهان اشباح»، اثر دانیل هامر و آلکس رودن؛ «جهان پس از مرگ»، اثر سر آرتور کنان دویل؛ «سه داستان»، اثر گوستاو فلوبر؛ «سیلوی»، اثر ژرار دونروال؛ «افسانههای دگردیسی»، اثر اوید؛ «شهسوار ارابه» اثر کرتین دوتروی؛ «چامهها» اثر هوراس؛ «درباره طبیعت» اثر تیتوس لوکرتیوس کارلوس؛ «ندگی در بهروزی و کوتاهی زندگی»، اثر سنکا لوسییوس آنیوس؛ «کمدی الهی» (خندستان خدایی) اثر دانته؛ اشاره کرد.